Είμαι πεπεισμένη ότι ένας από τους λόγους που εμείς οι άνθρωποι νιώθουμε αυτή την αίσθηση εγκλωβισμού, το ότι νιώθουμε ότι δε υπάρχει κίνηση στη ζωή μας, το ότι τελματώνουμε και νιώθουμε άβουλοι και περιορισμένοι είναι γιατί απλά απομακρυνθήκαμε από τη φύση.
Στη φύση το κάθε τι κινείται και δημιουργείται την κάθε στιγμή. Κάθε ημέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο η φύση γεννάει, δημιουργεί, χορεύει, οργιάζει, χτίζει, ομορφαίνει. Όταν καθίσεις σε απόλυτη σιωπή μέσα σε αυτή νιώθεις το ξύλο που δημιουργείται, είναι το Φως του ηλίου που σωματοποιείται με κάθε πνοή, πυκνώνει η συμπαντική ενέργεια στο κάθε κλαράκι, και συ είσαι μέσα του, δίπλα του, το νιώθεις, συμμετέχεις στη γέννηση αυτή, στην μετουσίωση του πνεύματος σε ύλη. Και μετά δεν αναρωτιέσαι πια... Δεν σε νοιάζουν οι απαντήσεις για το αν υπάρχει Θεός γιατί είσαι μέσα του, και είναι μέσα σου. Τον μυρίζεις, τον ακούς, τον νιώθεις, και μέσα σε όλα αυτά σηκώνεται αέρας και πάλι. ´Ενα αεράκι που σε διαπερνά, σε εξαγνίζει, σε ενσωματώνει με την εμπειρία. Και ένα κλαράκι σπάει και πάλι και αναταράσσει τον μικρόκοσμο της νύχτας.
Μια γιορτή κάθε στιγμή, ένα ολόγιομο φεγγάρι, μια Κυριακή, μια Δευτέρα, ένα Σάββατο, όλα ένα τα φαινόμενα στο παραπέτασμα, αλλά εσύ ζεις. Συμμετέχεις στο κοσμικό γίγνεσθαι, τα λόγια του Ηράκλειτου ''τα πάντα ρει'' μοιάζουν να έχουν νόημα σε ένα κόσμο που κάθε δευτερόλεπτο μεταβάλλεται. Δεν υπάρχει καλό και κακό στη δημιουργία, το Φως και το Σκοτάδι, υπάρχει μόνο Φως πάνω από τα σύννεφα του Νου.
Μείνε κοντά στη Φύση και θα ζήσεις αιώνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου