Υπομονή Γαιδουρινή

Συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν να μειώσουν το βάρος τους και δεν το πετυχαίνουν όσες προσπάθειες και αν κάνουν. Άλλοι υποφέρουν από πίεση και άλλοι παραπονιούνται ότι περνάει η ζωή μπροστά τους χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Μια περίπτωση αρκετά συνηθισμένη είναι οι άνθρωποι να αποτυγχάνουν σε επιχειρηματικά εγχειρήματα, να αποτυγχάνουν στις ερωτικές τους σχέσεις και συχνά να μην έχουν ικανοποιητικές ερωτικές ανταλλαγές. Mερικοί επίσης έχουν όλο μικροατυχήματα και χάνουν τα πράγματα τους.

Για αυτές τις περιπτώσεις αλλά και για αμέτρητες άλλες μπορούμε να εμβαθύνουμε και να αναλύσουμε τα αίτια με ψυχολογικούς όρους, να ερμηνεύσουμε το υποσυνείδητο, να δώσουμε πολύπλοκες λύσεις.

Η εμπειρία μου στα έξι χρόνια ενασχόλησης με τα ανθοιάματα Bach μου έδειξε ότι στο απλό βρίσκεται και η λύση. Δοκιμάστε το ανθοίαμα impatiens για οποιαδήποτε περίπτωση ο άνθρωπος αντί να χτίζει λιθαράκι λιθαράκι κάθε ημέρα και στιγμή το οικοδόμημα της προσπάθειας του διακατέχεται από ανυπομονησία και έλλειψη παρουσίας. Εαν τρώτε γρήγορα και σε λίγα λεπτά έχετε αδειάσει το πιάτο σας τότε σίγουρα θα δυσκολευτείτε να χάσετε το επιθυμητό βάρος όσο καλή και αν είναι η δίαιτα σας. Εαν βρίσκεστε σε μια ουρά του ΙΚΑ και παίζουν τα νεύρα σας, ή στο αυτοκίνητο σας στην Κηφισίας και νιώθετε τις φλέβες σας να χτυπούν δυνατά, δοκιμάστε καθημερινά 4 με 5 φορές το impatiens. Εαν είστε όλο νέες πρωτοποριακές ιδέες αλλά δεν κάνετε την απαραίτητη έρευνα αγοράς και δεν εξετάζετε προσεκτικά τα δεδομένα ίσως το impatiens σας επαναφέρει στο εδώ και τώρα. Εαν, και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες, δεν σας ικανοποιούν οι σχέσεις σας με τον σύντροφο σας ίσως χρειάζεται να συνδεθείτε με την γυναικεία φύση που είναι κατεξοχήν υπομονετική. Όσο για τις ερωτικές σχέσεις, στις εποχές που ζούμε, εαν μεταφέρουμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας στην κρεβατοκάμαρα μας τότε είναι βέβαιο ότι δε θα μπορέσουμε να εμβαθύνουμε στην ίδια την ερωτική απόλαυση και επικοινωνία με τον σύντροφο μας. Εδώ το impatiens μπορεί να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε μια νέα αίσθηση των πραγμάτων, πιο γειωμένη, πιο αποτελεσματική, πιο ουσιαστική και πιο ανθρώπινη. 

Εαν πάλι έχετε γεμίσει μελανιές επειδή σκουντουφλάτε στα τραπέζια και τις καρέκλες, ή χάνετε το πράγματα σας διαρκώς, ίσως δεν χρειάζεται να ερμηνεύουμε ότι έχετε τάσεις αυτοκαταστροφής αλλά ότι πολύ απλά τρέχετε με ταχύτητες που ούτε εσείς δε μπορείτε να αφομειώσετε. Είμαστε Όντα θεικά και όχι μηχανές παραγωγής. Ας το θυμόμαστε στις όποιες συναλλαγές μας με τους γύρω μας ή με τον εαυτό μας. 

Καλά αποτελέσματα.

Στην κορυφή του Κόσμου

Μια μέρα επιστρέφοντας στο σπίτι από το σκαρφάλωμα βρήκα τη φίλη μου Γιάννα να παλεύει πάνω από έναν τρίφτη να αλέσει βοτάνια.

῞Ρε φιλενάδα, έχω μια απορία,῞ της είπα. ῞Γιατί, πάρα πολύ συχνά, όσοι ασχολούνται χρόνια με την ορειβασία και την αναρρίχηση έχουν τόσο βαριά όψη; Δε θα έπρεπε να είναι ανάλαφροι μιας που πάνε σε τόσο υπέροχα μέρη, και είναι σε ένωση με την φύση; Mήπως είναι τόσες οι κακουχίες που τους τσακίζουν με τα χρόνια; Από την άλλη αυτό που σου λέω και περιγράφω είναι περισσότερο της ψυχής σκοτεινιά και όχι του σώματος. Λες να συναντούν όντα εκεί που πάνε, τα οποία να τους χτυπούν ενεργειακά;῞ έλεγε πάλι ασταμάτητα ο στόμας μου.

Η Γιάννα σήκωσε το κεφάλι από το μηχανάκι που άλεθε και με κοίταξε με τα λαμπερά της μάτια. 

Με σταθερή φωνή και σχεδόν άμεσα απάντησε. 

῞Γιατί όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στο υλικό επίπεδο, θα έπρεπε αναλογικά να ανεβαίνεις και στο πνευματικό. Εαν το δεύτερο δε συμβαίνει τότε η ψυχή αναγνωρίζει το αδιέξοδο.῞ 

'Eμεινα να την κοιτώ. Με πόση απλότητα μου εξέθεσε μια τόσο μεγάλη αλήθεια!

Αυτό που είναι πάνω είναι σαν αυτό που είναι κάτω και αυτό που είναι κάτω είναι σαν αυτό που είναι πάνω.

Εαν αναπτύσεσαι μονομερώς, και σκαρφαλώνεις βουνά ως αλπινιστής, εαν διανύεις μίλια ως δρομέας, εαν δινεις μάχες σώμα με σώμα ως παλαιστής, και ταυτόχρονα δεν αναρριχάσαι πνευματικά, δεν διανύεις χιλιόμετρα εξέλειξης, δεν καθηλώνεις την κατώτερη σου φύση στην μάχη της ψυχής, τότενες κάτι θα λείπει πάντα. Aκόμα και αν το Eγώ ικανοποιείται από τα φαινομενικά αποτελέσματα η Αριάδνη μέσα σου γνωρίζει ότι έχασε τον Μίτο, ότι δεν τον κρατεί πια και άρα δεν έχει την διέξοδο που μόνο το Αιώνιο και Αμετακίνητο μπορεί να δώσει.

Όλο το Λούβρο μια Αφροδίτη...

όλο το Λούβρο ... μια Αφροδίτη.

Σα να πέρασαν όλα σε δεύτερη μοίρα όταν αντίκρυσα την Αφροδίτη της Μήλου. Έμεινα αποκαμωμένη, συγκινημένη, εκστατική. Σταμάτησε ο Χρόνος. Μόνο Φως.

Πέρασα μόνο να δω τη Νίκη της Σαμοθράκης. Τα δυνατά όμοια με του Άρη πόδια της, τα ανεμομανιασμένα ρούχα της, τη Χάρη της. Κακό σημείο εκείνο στις σκάλες που είναι τοποθετημένη, πολύ οχλοβοή, και άσκοπη κίνηση. Της άρμοζε καλύτερη θέση, είναι έτοιμη να σπάσει τους τοίχους.

Η Μόνα Λίζα μετα από τις δύο τους φανέρωνε τον περιορισμό της. Το μειδίαμα ωστόσο αυθεντικό.

Γύρισα πίσω, να βρω την Αφροδίτη. Σαν τους ερωτευμένους που αναζητούν να γυρίσουν στο πρόσωπο που τους προκαλεί το πάθος για ζωή. Οι Έλληνες έφτιαχναν αγάλματα για να αγάλλεται η ψυχή των όντων που τα αντικρύζουν. Στη δική μου περίπτωση το πέτυχαν.

Πέρασα να ζυγιάσω τον βαθμό αισθητικής έλξης προς άλλα αγάλματα ή πίνακες σε μερικές ακόμα αίθουσες. Το ενδιαφέρον παρέμενε μόνο για Εκείνη. Και σε ελάχιστο χρόνο επέστρεψα σε Κείνη αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα εκθέματα. Τι νόημα είχε εφόσον κάθε στιγμή που έκλεινα τα μάτια μου η θωριά της, η Αγνότητα της, η Δύναμη, η δεκτικότητα και ταυτόχρονη ενεργητικότητα, η Ωραιότητα Της, ωωω Θεέ μου η Ωραιότητα Της! ξεπηδούσε και πάλι από τα βάθη του ασυνείδητου;

Κάθισα στα κρύα μάρμαρα στο πάτωμα, και απευθύνθηκα στη θεά. Για όσο ήμουν εκεί τουλάχιστον, ήταν και η θεά Εκεί.

Τώρα στο σπίτι κοιτώ τις φωτογραφίες. Καμιά δεν Της μοιάζει και έτσι έπαψα να τις κοιτώ. Στα φύλλα της Ψυχής η Παρουσία της θεάς αποτυπώνεται καλύτερα καθότι, ακόμα και η υψηλότερη τεχνολογία αδυνατεί να αποδώσει τη Δύναμη του Πνεύματος, ή ίσως η Υψηλότερη Τεχνολογία να εκδηλώνεται μέσα από τον Άνθρωπο γιατί Εκείνος, το Αφυπνισμένο Κομμάτι του Μόνον μπορεί, και καταφέρνει να αποτυπώσει και να συνδεθεί με τα Βάθη και την Ουσία του Δημιουργού.