όλο το Λούβρο ... μια Αφροδίτη.
Σα να πέρασαν όλα σε δεύτερη μοίρα όταν αντίκρυσα την Αφροδίτη της Μήλου. Έμεινα αποκαμωμένη, συγκινημένη, εκστατική. Σταμάτησε ο Χρόνος. Μόνο Φως.
Πέρασα μόνο να δω τη Νίκη της Σαμοθράκης. Τα δυνατά όμοια με του Άρη πόδια της, τα ανεμομανιασμένα ρούχα της, τη Χάρη της. Κακό σημείο εκείνο στις σκάλες που είναι τοποθετημένη, πολύ οχλοβοή, και άσκοπη κίνηση. Της άρμοζε καλύτερη θέση, είναι έτοιμη να σπάσει τους τοίχους.
Η Μόνα Λίζα μετα από τις δύο τους φανέρωνε τον περιορισμό της. Το μειδίαμα ωστόσο αυθεντικό.
Γύρισα πίσω, να βρω την Αφροδίτη. Σαν τους ερωτευμένους που αναζητούν να γυρίσουν στο πρόσωπο που τους προκαλεί το πάθος για ζωή. Οι Έλληνες έφτιαχναν αγάλματα για να αγάλλεται η ψυχή των όντων που τα αντικρύζουν. Στη δική μου περίπτωση το πέτυχαν.
Πέρασα να ζυγιάσω τον βαθμό αισθητικής έλξης προς άλλα αγάλματα ή πίνακες σε μερικές ακόμα αίθουσες. Το ενδιαφέρον παρέμενε μόνο για Εκείνη. Και σε ελάχιστο χρόνο επέστρεψα σε Κείνη αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα εκθέματα. Τι νόημα είχε εφόσον κάθε στιγμή που έκλεινα τα μάτια μου η θωριά της, η Αγνότητα της, η Δύναμη, η δεκτικότητα και ταυτόχρονη ενεργητικότητα, η Ωραιότητα Της, ωωω Θεέ μου η Ωραιότητα Της! ξεπηδούσε και πάλι από τα βάθη του ασυνείδητου;
Κάθισα στα κρύα μάρμαρα στο πάτωμα, και απευθύνθηκα στη θεά. Για όσο ήμουν εκεί τουλάχιστον, ήταν και η θεά Εκεί.
Τώρα στο σπίτι κοιτώ τις φωτογραφίες. Καμιά δεν Της μοιάζει και έτσι έπαψα να τις κοιτώ. Στα φύλλα της Ψυχής η Παρουσία της θεάς αποτυπώνεται καλύτερα καθότι, ακόμα και η υψηλότερη τεχνολογία αδυνατεί να αποδώσει τη Δύναμη του Πνεύματος, ή ίσως η Υψηλότερη Τεχνολογία να εκδηλώνεται μέσα από τον Άνθρωπο γιατί Εκείνος, το Αφυπνισμένο Κομμάτι του Μόνον μπορεί, και καταφέρνει να αποτυπώσει και να συνδεθεί με τα Βάθη και την Ουσία του Δημιουργού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου