Μια μέρα επιστρέφοντας στο σπίτι από το σκαρφάλωμα βρήκα τη φίλη μου Γιάννα να παλεύει πάνω από έναν τρίφτη να αλέσει βοτάνια.
῞Ρε φιλενάδα, έχω μια απορία,῞ της είπα. ῞Γιατί, πάρα πολύ συχνά, όσοι ασχολούνται χρόνια με την ορειβασία και την αναρρίχηση έχουν τόσο βαριά όψη; Δε θα έπρεπε να είναι ανάλαφροι μιας που πάνε σε τόσο υπέροχα μέρη, και είναι σε ένωση με την φύση; Mήπως είναι τόσες οι κακουχίες που τους τσακίζουν με τα χρόνια; Από την άλλη αυτό που σου λέω και περιγράφω είναι περισσότερο της ψυχής σκοτεινιά και όχι του σώματος. Λες να συναντούν όντα εκεί που πάνε, τα οποία να τους χτυπούν ενεργειακά;῞ έλεγε πάλι ασταμάτητα ο στόμας μου.
Η Γιάννα σήκωσε το κεφάλι από το μηχανάκι που άλεθε και με κοίταξε με τα λαμπερά της μάτια.
Με σταθερή φωνή και σχεδόν άμεσα απάντησε.
῞Γιατί όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στο υλικό επίπεδο, θα έπρεπε αναλογικά να ανεβαίνεις και στο πνευματικό. Εαν το δεύτερο δε συμβαίνει τότε η ψυχή αναγνωρίζει το αδιέξοδο.῞
'Eμεινα να την κοιτώ. Με πόση απλότητα μου εξέθεσε μια τόσο μεγάλη αλήθεια!
Αυτό που είναι πάνω είναι σαν αυτό που είναι κάτω και αυτό που είναι κάτω είναι σαν αυτό που είναι πάνω.
Εαν αναπτύσεσαι μονομερώς, και σκαρφαλώνεις βουνά ως αλπινιστής, εαν διανύεις μίλια ως δρομέας, εαν δινεις μάχες σώμα με σώμα ως παλαιστής, και ταυτόχρονα δεν αναρριχάσαι πνευματικά, δεν διανύεις χιλιόμετρα εξέλειξης, δεν καθηλώνεις την κατώτερη σου φύση στην μάχη της ψυχής, τότενες κάτι θα λείπει πάντα. Aκόμα και αν το Eγώ ικανοποιείται από τα φαινομενικά αποτελέσματα η Αριάδνη μέσα σου γνωρίζει ότι έχασε τον Μίτο, ότι δεν τον κρατεί πια και άρα δεν έχει την διέξοδο που μόνο το Αιώνιο και Αμετακίνητο μπορεί να δώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου