Η φύση της ασθένειας και ο Διδάσκαλος Έντουαρντ Μπαχ

Η φύση της ασθένειας:

Η ασθένεια του σώματος είναι ένα τελικό προιόν που έχει ως σημείο εκκίνησης την διαρρηγμένη σχέση του ανθρώπου με το Πνεύμα και κατ’επέκταση με τη νόηση και το συναίσθημα. Όσο ο άνθρωπος παραμένει συνδεδεμένος με το Πνεύμα τόσο επικρατεί αρμονία σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης και υγεία στο υλικό μας σώμα. Μόλις υπάρξει αποκοπή τότε γνωρίζουμε αυτό που ονομάζουμε ασθένεια. Δηλαδή έλλειψη σθένους.  

Η ασθένεια όπως λέει και ο Δάσκαλος Μπαχ είναι ένα διορθωτικό μέσο. Δεν υπάρχει τιμωρία, δεν μας εκδικήται κανείς, ούτε προσπαθεί η κοσμική νοημοσύνη να βάλει εναντίον μας. Η ασθένεια είναι περισσότερο ένας τρόπος της ψυχής και της ίδιας της οικονομίας της Φύσεως να μας δείξει ότι κάπου κάνουμε λάθος, κάπου ξεφύγαμε από την πορεία μας, και στην προσπάθεια να μας προφυλάξει υλοποιεί μια ασθένεια. Ένας άλλος Διδάσκαλος, Ιατρός και θεραπευτής ο Πέταρ Ντένωφ συνήθιζε να λέει: ‘Ένα μικρό κακό έρχεται να μας σώσει από ένα μεγαλύτερο.’

Η ασθένεια λοιπόν, πάσης φύσεως, είναι μια κρυμμένη ευλογία για όσους μπορούν να την αναγνωρίσουν και ο θεραπευτής χρειάζεται να έχει πάντα επίγνωση αυτού. Φυσικά η αποφυγή της ασθένειας είναι ακόμα πιο θεμιτή καθότι αναδεικνύει ότι ο άνθρωπος μαθαίνει δια της Θείας Σοφίας παρατηρόντας τον εαυτό του, τους άλλους και την ίδια την ζωή. ‘Καλύτερα να προλαμβάνεις, παρά να θεραπεύεις,’ έλεγε ο Ιπποκράτης και ο Δάσκαλος Μπαχ είχε την ίδια ακριβώς άποψη.

Η νίκη μας ενάντια στην ασθένεια εξαρτάται κυρίως από τα ακόλουθα:

Πρώτα από όλα από την αναγνώριση της θεικής φύσης της ύπαρξης μας και της δύναμης που έχουμε να υπερνικούμε κάθε τι λαθεμένο, δεύτερον από τη γνώση ότι κύρια αιτία κάθε ασθένειας είναι η δυσαρμονία ανάμεσα στην προσωπικότητα και στην ψυχή, τρίτον από την προθυμία και την ικανότητα μας να ανακαλύπτουμε το λάθος που προκαλεί αυτή η σύγκρουση και τέταρτον από την αποφυγή κάθε τέτοιου λάθους με την καλλιέργεια της αντίθετης αρετής.  

Τα ανθοιάματα Μπαχ είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα συμπληρωματικής θεραπείας που βοηθάει με ήπιο, φυσικό, αρμονικό και προσιτό τρόπο να βιώσουν τα όντα κάθε στιγμή στη ζωή τους την αρμονία μεταξύ Νου, Ψυχής, Σώματος και τις σύνδεσης αυτών με το Πνεύμα.

Υπομονή Γαιδουρινή

Συχνά οι άνθρωποι προσπαθούν να μειώσουν το βάρος τους και δεν το πετυχαίνουν όσες προσπάθειες και αν κάνουν. Άλλοι υποφέρουν από πίεση και άλλοι παραπονιούνται ότι περνάει η ζωή μπροστά τους χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Μια περίπτωση αρκετά συνηθισμένη είναι οι άνθρωποι να αποτυγχάνουν σε επιχειρηματικά εγχειρήματα, να αποτυγχάνουν στις ερωτικές τους σχέσεις και συχνά να μην έχουν ικανοποιητικές ερωτικές ανταλλαγές. Mερικοί επίσης έχουν όλο μικροατυχήματα και χάνουν τα πράγματα τους.

Για αυτές τις περιπτώσεις αλλά και για αμέτρητες άλλες μπορούμε να εμβαθύνουμε και να αναλύσουμε τα αίτια με ψυχολογικούς όρους, να ερμηνεύσουμε το υποσυνείδητο, να δώσουμε πολύπλοκες λύσεις.

Η εμπειρία μου στα έξι χρόνια ενασχόλησης με τα ανθοιάματα Bach μου έδειξε ότι στο απλό βρίσκεται και η λύση. Δοκιμάστε το ανθοίαμα impatiens για οποιαδήποτε περίπτωση ο άνθρωπος αντί να χτίζει λιθαράκι λιθαράκι κάθε ημέρα και στιγμή το οικοδόμημα της προσπάθειας του διακατέχεται από ανυπομονησία και έλλειψη παρουσίας. Εαν τρώτε γρήγορα και σε λίγα λεπτά έχετε αδειάσει το πιάτο σας τότε σίγουρα θα δυσκολευτείτε να χάσετε το επιθυμητό βάρος όσο καλή και αν είναι η δίαιτα σας. Εαν βρίσκεστε σε μια ουρά του ΙΚΑ και παίζουν τα νεύρα σας, ή στο αυτοκίνητο σας στην Κηφισίας και νιώθετε τις φλέβες σας να χτυπούν δυνατά, δοκιμάστε καθημερινά 4 με 5 φορές το impatiens. Εαν είστε όλο νέες πρωτοποριακές ιδέες αλλά δεν κάνετε την απαραίτητη έρευνα αγοράς και δεν εξετάζετε προσεκτικά τα δεδομένα ίσως το impatiens σας επαναφέρει στο εδώ και τώρα. Εαν, και αναφέρομαι κυρίως στις γυναίκες, δεν σας ικανοποιούν οι σχέσεις σας με τον σύντροφο σας ίσως χρειάζεται να συνδεθείτε με την γυναικεία φύση που είναι κατεξοχήν υπομονετική. Όσο για τις ερωτικές σχέσεις, στις εποχές που ζούμε, εαν μεταφέρουμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας στην κρεβατοκάμαρα μας τότε είναι βέβαιο ότι δε θα μπορέσουμε να εμβαθύνουμε στην ίδια την ερωτική απόλαυση και επικοινωνία με τον σύντροφο μας. Εδώ το impatiens μπορεί να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε μια νέα αίσθηση των πραγμάτων, πιο γειωμένη, πιο αποτελεσματική, πιο ουσιαστική και πιο ανθρώπινη. 

Εαν πάλι έχετε γεμίσει μελανιές επειδή σκουντουφλάτε στα τραπέζια και τις καρέκλες, ή χάνετε το πράγματα σας διαρκώς, ίσως δεν χρειάζεται να ερμηνεύουμε ότι έχετε τάσεις αυτοκαταστροφής αλλά ότι πολύ απλά τρέχετε με ταχύτητες που ούτε εσείς δε μπορείτε να αφομειώσετε. Είμαστε Όντα θεικά και όχι μηχανές παραγωγής. Ας το θυμόμαστε στις όποιες συναλλαγές μας με τους γύρω μας ή με τον εαυτό μας. 

Καλά αποτελέσματα.

Στην κορυφή του Κόσμου

Μια μέρα επιστρέφοντας στο σπίτι από το σκαρφάλωμα βρήκα τη φίλη μου Γιάννα να παλεύει πάνω από έναν τρίφτη να αλέσει βοτάνια.

῞Ρε φιλενάδα, έχω μια απορία,῞ της είπα. ῞Γιατί, πάρα πολύ συχνά, όσοι ασχολούνται χρόνια με την ορειβασία και την αναρρίχηση έχουν τόσο βαριά όψη; Δε θα έπρεπε να είναι ανάλαφροι μιας που πάνε σε τόσο υπέροχα μέρη, και είναι σε ένωση με την φύση; Mήπως είναι τόσες οι κακουχίες που τους τσακίζουν με τα χρόνια; Από την άλλη αυτό που σου λέω και περιγράφω είναι περισσότερο της ψυχής σκοτεινιά και όχι του σώματος. Λες να συναντούν όντα εκεί που πάνε, τα οποία να τους χτυπούν ενεργειακά;῞ έλεγε πάλι ασταμάτητα ο στόμας μου.

Η Γιάννα σήκωσε το κεφάλι από το μηχανάκι που άλεθε και με κοίταξε με τα λαμπερά της μάτια. 

Με σταθερή φωνή και σχεδόν άμεσα απάντησε. 

῞Γιατί όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στο υλικό επίπεδο, θα έπρεπε αναλογικά να ανεβαίνεις και στο πνευματικό. Εαν το δεύτερο δε συμβαίνει τότε η ψυχή αναγνωρίζει το αδιέξοδο.῞ 

'Eμεινα να την κοιτώ. Με πόση απλότητα μου εξέθεσε μια τόσο μεγάλη αλήθεια!

Αυτό που είναι πάνω είναι σαν αυτό που είναι κάτω και αυτό που είναι κάτω είναι σαν αυτό που είναι πάνω.

Εαν αναπτύσεσαι μονομερώς, και σκαρφαλώνεις βουνά ως αλπινιστής, εαν διανύεις μίλια ως δρομέας, εαν δινεις μάχες σώμα με σώμα ως παλαιστής, και ταυτόχρονα δεν αναρριχάσαι πνευματικά, δεν διανύεις χιλιόμετρα εξέλειξης, δεν καθηλώνεις την κατώτερη σου φύση στην μάχη της ψυχής, τότενες κάτι θα λείπει πάντα. Aκόμα και αν το Eγώ ικανοποιείται από τα φαινομενικά αποτελέσματα η Αριάδνη μέσα σου γνωρίζει ότι έχασε τον Μίτο, ότι δεν τον κρατεί πια και άρα δεν έχει την διέξοδο που μόνο το Αιώνιο και Αμετακίνητο μπορεί να δώσει.

Όλο το Λούβρο μια Αφροδίτη...

όλο το Λούβρο ... μια Αφροδίτη.

Σα να πέρασαν όλα σε δεύτερη μοίρα όταν αντίκρυσα την Αφροδίτη της Μήλου. Έμεινα αποκαμωμένη, συγκινημένη, εκστατική. Σταμάτησε ο Χρόνος. Μόνο Φως.

Πέρασα μόνο να δω τη Νίκη της Σαμοθράκης. Τα δυνατά όμοια με του Άρη πόδια της, τα ανεμομανιασμένα ρούχα της, τη Χάρη της. Κακό σημείο εκείνο στις σκάλες που είναι τοποθετημένη, πολύ οχλοβοή, και άσκοπη κίνηση. Της άρμοζε καλύτερη θέση, είναι έτοιμη να σπάσει τους τοίχους.

Η Μόνα Λίζα μετα από τις δύο τους φανέρωνε τον περιορισμό της. Το μειδίαμα ωστόσο αυθεντικό.

Γύρισα πίσω, να βρω την Αφροδίτη. Σαν τους ερωτευμένους που αναζητούν να γυρίσουν στο πρόσωπο που τους προκαλεί το πάθος για ζωή. Οι Έλληνες έφτιαχναν αγάλματα για να αγάλλεται η ψυχή των όντων που τα αντικρύζουν. Στη δική μου περίπτωση το πέτυχαν.

Πέρασα να ζυγιάσω τον βαθμό αισθητικής έλξης προς άλλα αγάλματα ή πίνακες σε μερικές ακόμα αίθουσες. Το ενδιαφέρον παρέμενε μόνο για Εκείνη. Και σε ελάχιστο χρόνο επέστρεψα σε Κείνη αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα εκθέματα. Τι νόημα είχε εφόσον κάθε στιγμή που έκλεινα τα μάτια μου η θωριά της, η Αγνότητα της, η Δύναμη, η δεκτικότητα και ταυτόχρονη ενεργητικότητα, η Ωραιότητα Της, ωωω Θεέ μου η Ωραιότητα Της! ξεπηδούσε και πάλι από τα βάθη του ασυνείδητου;

Κάθισα στα κρύα μάρμαρα στο πάτωμα, και απευθύνθηκα στη θεά. Για όσο ήμουν εκεί τουλάχιστον, ήταν και η θεά Εκεί.

Τώρα στο σπίτι κοιτώ τις φωτογραφίες. Καμιά δεν Της μοιάζει και έτσι έπαψα να τις κοιτώ. Στα φύλλα της Ψυχής η Παρουσία της θεάς αποτυπώνεται καλύτερα καθότι, ακόμα και η υψηλότερη τεχνολογία αδυνατεί να αποδώσει τη Δύναμη του Πνεύματος, ή ίσως η Υψηλότερη Τεχνολογία να εκδηλώνεται μέσα από τον Άνθρωπο γιατί Εκείνος, το Αφυπνισμένο Κομμάτι του Μόνον μπορεί, και καταφέρνει να αποτυπώσει και να συνδεθεί με τα Βάθη και την Ουσία του Δημιουργού.

Κάποτε στην Ανατολή

Κάποτε στην ανατολή ήταν ένας Μαθητής που αγαπούσε πολύ τον Δάσκαλο του...

Πρόφερε λοιπόν σα μάντραμ το όνομα του Δασκάλου του ξανά και ξανά και ξανά.

Ο Θαυμασμός, η Αγάπη, η Εμπιστοσύνη, η Ευγνωμοσύνη και η Έμπνευση ήταν τόσο 

Μεγάλη  και ο Μαθητής τόσο πλυμμηρισμένος από Χαρά μόνο που πρόφερε το όνομα Αυτό

που μια μέρα έτσι όπως βρισκόταν στην όχθη της λίμνης, προφέροντας την Ιερή για αυτόν

λέξη περπάτησε στο νερό και έμεινε για πολύ ώρα να ισορροπεί πάνω σε αυτό.!

Οι υπόλοιποι Μαθητές που βρίσκονταν γύρω στην περιοχή αντίκρυσαν το θέαμα και έτρεξαν 

αμέσως στο Δάσκαλο να πουν το γεγονός.

Ο Δάσκαλος κάλεσε τον γεμάτο Ευγνωμοσύνη Μαθητή να τον ρωτήσει πως κατάφερε να

κάνει ένα τέτοιο Θαύμα.

''Πως κατάφερες να περπατήσεις πάνω στο Νερό;'' ρώτησε ο Δάσκαλος.

''Αγαπημένε μου Δάσκαλε είναι απλό. Λέω απλά το όνομα Σου μέσα από την Καρδιά μου 

και αμέσως συμβαίνει.!'' είπε ο Μαθητής.

Το ίδιο κιόλας απόγευμα ο Δάσκαλος πήγε ο ίδιος να δοκιμάσει την μέθοδο αυτή.

Έφθασε κοντά στη λίμνη,...

Πρόφερε το όνομα του....

και άρχισε να βαδίζει.

και φυσικά βούλιαξε μέσα στο νερό και τη λάσπη..... 

Πιο σημαντικό από το τι είναι ο κάθε άνθρωπος ακόμα και αν μιλάμε για το Δάσκαλο μας δεν είναι το τι είναι ο άλλος άνθρωπος αλλά το τι έχουμε εμείς κρατήσει στην Καρδιά μας για Αυτόν. Η Έμπνευση, η Ευγνωμοσύνη, η Αγάπη και ο Θαυμασμός είναι οι Α-ληθινές Κινητήριες Δυνάμεις που μπορούν να μας απογειώσουν από την ψευδαίσθηση, από τη Σαμσάρα, 
και όχι η προσκόλληση στον κόσμο των φαινομένων...

Κάθε τι είναι προσπάθεια ένωσης με το ΕΝΑ

ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ, ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ Ή ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ 

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ, ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΣΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ...

ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΔΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΡΜΟΝΙΑ, ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ, ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΗΧΟ, ΤΟΝ ΛΟΓΟ.

ΤΡΩΓΟΥΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΟΡΙΑ ΗΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΜΟΡΙΟ ΤΡΟΦΗΣ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΖΩΟΔΟΤΗ.

ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΚΕΙΝΟΥΣ.

ΔΙΑΛΟΓΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΤΟ ΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝ. ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ.

ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΟΓΑΜΙΑ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ. ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΘΥΛΗΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΣΕΝΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ ΩΣ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ Ή ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.

ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΔΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΥΚΝΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΟΧΕΤΕΥΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ ΠΡΟΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΑΡΜΟΔΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΧΘΟΥΝ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΟΡΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

ΣΚΑΡΦΑΛΩΝΟΥΜΕ ΩΣ ΤΙΣ ΚΟΡΦΕΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ,  ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΓΜΗ, ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΗΝ ΥΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΣΥΝΔΕΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΡΥΦΗ, ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΟΣΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΠΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΘΕΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΦΕΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ... 

Αποκατάσταση Τραυμάτων Σωματικών ή Ψυχικών

Το προλαμβάνειν καλύτερο του θεραπεύειν, έλεγε ο Ιπποκράτης, και είμαι απολύτως σύμφωνη με τον λόγο του.

Ωστόσο η ζωή αποδεικνύει ότι τα φαινόμενα που χρειάζονται άμεση αποκατάσταση βλάβης είναι πάμπολα.

Σε μια περίοδο διακοπών όταν θα αναμένει κανείς να ηρεμεί ο άνθρωπος και ο θεραπευτής να του είναι αχρείαστος, επέστρεψα από τις αναρριχητικές μου βόλτες για να συναντήσω τα περισσότερα περιστατικά ατυχημάτων διαφόρων ειδών και οξύ στρες από την τραυματική εμπειρία.


Το βάλσαμο για τις κρίσιμες στιγμές είναι το γνωστό σε όλους Rescue Remedy. Κατόπιν θα χρειστεί να προσεγγίσουμε την κάθε περίπτωση ασθενούς ξεχωριστά και να μελετήσουμε την ιδιοσυγκρασία αυτού. Ωστόσο υπάρχει μια σταθερή σε κάποια ιάματα που μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάθε τέτοια περίπτωση.
Τα ιάματα που συστήνω ανεπιφύλακτα σε οποιαδήποτε μετατραυματική εμπειρία είναι τα ακόλουθα:


Star of Beethleem : για την εξάλειψη της τραυματικής εμπειρίας καθώς και μνήμης του κυττάρου. Ανακουφίζει οποιοδήποτε πόνο, ψυχικό και σωματικό και ταυτόχρονα επιταχύνει το διάστημα αποθεραπείας.
Olive : Το ίαμα της ελιάς δίνει δύναμη, ψυχική, πνευματική και σωματική. Ενισχύει το σθένος του οργανισμού, βοηθάει να ξεκουραστεί το νευρικό σύστημα και είναι εξαιρετικό σε κάθε περίπτωση που ο ασθενής έχει υποστεί οποιαδήποτε ταλαιπωρία και χρειάζεται ενίσχυση και ώθηση για να ξεκινήσει.
Crab Apple : Εαν η κατάσταση του ασθενούς περιλαμβάνει οποιοδήποτε είδος μόλυνσης τότε το ίαμα της ξυνομιλιάς είναι κατάλληλο. Βοηθάει στην αποσυμφόρηση από τις τοξίνες και στην εσωτερική κάθαρση. Χρησιμοποιείται και εξωτερικά απευθείας στις πληγές. Προτείνω αυτό να γίνει μαζί με τζελ αλόης κατά προτίμηση φυσικό απευθείας από το φύλλο.


Πολλές φορές ένα σοβαρό περιστατικό ακολουθείται από επαναλβανόμενες εικόνες και αισθήσεις τις οποίες ο ασθενής μάχεται να αποχωριστεί. Ένα ίαμα που πολύ γρήγορα μας βοηθά να ξεπεράσουμε την προσκλόλληση στις επίπονες μνήμες του παρελθόντος είναι το Honeysuckle. Το άνθος του αγιοκλήματος μας βοηθά να επανέλθουμε ομαλά στο παρόν απελευθερωμένοι από δυσαρμονικές σκέψεις, εικόνες ή αισθήσεις.
Εαν παρόλο το πεπερασμένο του ατυχήματος ο ασθενής βιώνει ακόμα τρόμο ή πανικό τότε το Rock Rose συνήσταται ανεπιφύλακτα σε συνδυασμό με το Star of Beethleem.


Είναι ωφελειμότερο ειδικά σε περιόδους που έχουμε ανάγκη ίασης να ζητούμε βοήθεια από ανθρώπους που γνωρίζουν και μπορούν να μας προσφέρουν τη γνώση και την φροντίδα και να την ακολουθούμε με εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη είναι πάντα βασικό κλειδί στη θεραπεία. 


Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους.
Χαίρεστε!